Ik was suïcidaal tijdens de meest donkere periode in mijn leven.

Het jaar 2018 is een bijzonder jaar voor mij. Op 17 juli bestaat mijn bedrijf, Difference4you, 12 jaar. Op 25 juli word ik 65 jaar en in 2018 is het precies 7 jaar geleden dat ik tijdens een stevige burn-out voor een 2e leven koos.

Burn-out & suïcidale gedachten

Suïcidale gedachten bij burn-out is een onderwerp waar je niet makkelijk over praat. Toch hebben veel mensen suïcidale gedachten bij burn-out en voelen ze schaamte.
Pas na 7 jaar durf ik er open over te praten. Ik voelde mij ontsteld, dat ik überhaupt zulke gedachten had.
Tijdens een wandeling langs het water bedacht ik wat een bevrijding het zou zijn om het water in te springen en alle verdriet, zorgen en schuldgevoelens achter mij te laten.  Het feit dat ik kinderen heb, een kleinzoon en mijn verplichtingen naar mijn personeel en mijn bedrijf vergrootten mijn schuldgevoelens. Ik werd nog depressiever. Het verwerkingsproces van deze suïcidale gedachten heeft een aantal jaren geduurd. Het herstel van de burn-out gelukkig korter.

Neem het van mij aan dat het mij niet makkelijk valt hierover in de openbaarheid te treden.

Kwetsbaar

Soms word ik geconfronteerd met onbegrip. Onlangs merkte een recruiter op: “Wat vreemd, dat coaches ook burn-out raken”.
Mijn reactie: Tja, coaches zijn net mensen hè”.

Een aantal maanden geleden las ik in de Volkskrant, dat een kwart van de studenten kampt met burn-out klachten en dat één op de zeven last heeft van ernstige angst- en depressieve klachten. Ook zelfmoordgedachten komen geregeld voor.
Dit was  voor mij doorslaggevend om mij kwetsbaar op te stellen. Met mijn bijdrage wil ik iedereen bereiken die worstelt met suïcidale gedachten en depressiviteit bij burn-out. Ik wil hen een hart onder de riem steken: dat er na een tunnel van duisternis altijd weer licht kan schijnen.

Mindshift

Soms is een knop vinden voldoende om een mindshift te maken. Bij mij was het een tekst die ik notabene in een daklozenkrant vond en sindsdien bij mij draag: “Ik was ongelukkig, omdat ik geen schoenen had. Totdat ik iemand zag die geen voeten had”.

Voor een ander kan die knop “praten zijn”.  Deel je gedachten met mensen die je vertrouwt, je respecteren en serieus nemen.

Terug naar het begin

13 januari 2011: Ik was zoals altijd om 07:00 uur op kantoor. Ik had een goedlopend bedrijf dat zich richtte op re-integratie, jobcoaching en ambulante begeleiding.
Om 08:00 uur gaat de telefoon. Geschrokken hoor ik mijn pleegzusje aan de andere kant van de telefoon zeggen: “Mama heeft nog maar een paar dagen  te leven. Er is voor sedatie gekozen”.
Mijn moeder leed al jaren aan Parkinson. Er was gekozen voor sedatie, maar ik wist hier niets van af. Sterker nog ik wist niet eens wat sedatie betekende. Ik vroeg mijn pleegzusje om uitleg. Ze vertelde dat het “een soort van euthanasie was”. Ze had morfine in combinatie met een slaapmiddel gekregen. Totaal ontredderd legde ik de hoorn neer en liep vervolgens klappertandend door de ruimte. Ik wilde huilen, maar er kwam geen geluid. Mijn ogen brandden, maar er kwamen geen tranen. Zo vond mijn secretaresse mij:  klappertandend en rillend over mijn hele lijf.

Rollercoaster

Voortvarend zegde ze alle afspraken voor een hele week af. Aansluitend belde ze mijn zoon op en vroeg hem mij van het werk op te halen en rechtstreeks naar Haarlem, waar mijn moeder woonachtig was, te rijden. Ik heb mijn moeder slechts in diepe slaap meegemaakt. Ze overleed op 15 januari. Mij met allerlei vragen achterlatend.  Waarom wist ik niets van haar sedatie.
Op de dag van de begrafenis sprak ik de speech schuddend over mijn hele lijf zonder te lezen uit. Mijn dochter moest mij ondersteunen.  Kennelijk was ik nog steeds in shock.

De weken en maanden daarna waren een rollercoaster. Ik deed alles mechanisch, mijn PHBO opleiding autisme, het runnen van mijn bedrijf, de coaching. Ik slaagde zelfs met succes voor mijn examen. Ondertussen had ik verdriet en voelde ik me schuldig. Waarom was ik niet gekend in haar sedatie? Ik was toch haar dochter? In mijn verdriet kwam ik niet toe tot vragen. Ik leek wel verstomd, maar het maalde wel in mijn hoofd. Wat had ik door de drukte met mijn bedrijf gemist? Ik had toch zo’n goede band met mijn moeder, die niet eens mijn echte moeder was, maar mijn stiefmoeder?

Burn-out

Na mijn examen stortte ik in. Ik kon van de ene op de andere dag mijn bed niet meer uit, alles draaide. Eerst dacht ik aan een stevige griep totdat ik merkte dat ik mijn armen niet omhoog kreeg en wazig zag. Ik was mijn zicht en stem deels kwijt en kon me amper bewegen. Met moeite sleepte ik mij naar de huisarts. De diagnose: burn-out.
‘U heeft het geluk dat u yoga praktiseert, anders had ik u medicatie moeten voorschrijven,’ zei de huisarts. ‘Neem afstand van het werk, gebruik een maand geen computer en neem uw rust.’
Mijn eerste reactie: ‘Hoe dan?

From Darkness into Light

Soms heb je duisternis nodig om te leren het licht in jezelf te laten schijnen, te worden WIE JE ECHT BENT. Bij mij uitte dit zich na een hectische periode in een burn-out met angst- en depressieve klachten en suïcidale gedachten. Het overlijden van mijn moeder bleek voor mij de laatste druppel te zijn.

Vanaf mijn 18e als alleenstaande, studerende en werkende moeder, constant  het gevoel te moeten vechten voor mijn bestaansrecht, onzeker, twijfel. Ben ik wel goed genoeg? Doe ik het allemaal wel goed qua opvoeding? Moeite met grenzen aangeven, een enorme pleaser, hoge verantwoordelijkheidsgevoel, perfectionisme, een control freak. Dealen met afgunst omdat het mij als éénpitter en ook nog als alleenstaande vrouw gelukt was een stevig bedrijf neer te zetten. Daar kwam nog bij dat ik niet goed tegen onrecht en vooroordeel kon, omdat ik dit zelf had ervaren.

Leven met een masker op

Iedereen vond mij een sterke vrouw en dat was ook zo, maar diep vanbinnen voelde ik onzekerheid en twijfel. Cliënten zagen in mij hun voorbeeld. Anderen benijdden mijn, in hun ogen, succesvolle leven: Ik had het “gemaakt”.

Als ik het over mijn burn-out en zorgen had hoorde ik steevast: “ach dat komt wel goed, je bent een sterke vrouw. Zelfs mijn kinderen hadden totaal geen idee hoe het van binnen stormde na het overlijden van mijn moeder. Begrijpelijk, ze kenden mij niet anders dan een positief ingestelde vrouw, een vrouw met humor, een moeder bij wie het altijd wel goed kwam.

Mijn hart huilde

Wat niemand wist is, dat mijn hart huilde en dat vragen en schuldgevoelens mijn leven overheersten sinds het plotselinge verlies van mijn moeder. Waarom wist ik niets? Wilde zij mij ontzien door mijn drukte?
De image van Gail Gastfield  laat precies zien hoe ik mij voelde. Altijd maar die lach, maar een huilend hart. Het was tijd die masker af te doen, mijn kwetsbaarheid te laten zien, mijn leven en bedrijf op de schop te nemen. Terugkijkend had ik een burn-out nodig om bij MEZELF thuis te komen.
Het heeft mij bewuster en steviger gemaakt, en gezorgd dat ik nu dichter blijf bij dat wat ik ècht belangrijk vind: te kunnen zijn WIE IK ECHT BEN.

The new me

Sommige mensen in mijn omgeving hebben moeite met mijn “NIEUWE IK”, maar ik laat het mij niet afpakken.
THIS IS ME! THIS IS MY LIFE AND I WORTH IT.

Enne, die sterke vrouw met humor zal ik altijd blijven. Het zit in mijn DNA.
Met mijn verhaal durfde ik mijn angst in de ogen te kijken en open over een donkere periode in mijn leven te schrijven. Dat voelt best een beetje eng.

Wil je weten hoe ik hersteld ben van mijn burn-out en wat voor stappen ik heb ondernomen om mijn IK te hervinden?  Volg dan de link hieronder:

6 tips om stress de baas te zijn

Jubilea

Op 17 juli bestaat mijn bedrijf 12 jaar. Omdat 2018 zo’n bijzonder jaar voor mij is, ontvang je tot en met 17-12-2018, 18% korting op de volgende diensten: Life-, burn-out- en business coaching, loopbaanadvies – en begeleiding, outplacement.
Van deze opbrengsten hebben Pip en Teun Foundation en Stichting Re-boost een percentage ontvangen in december 2018 en in mei 2019. Dankbaar dat ik een steentje heb kunnen bijdragen, dankzij het vertrouwen van de opdrachtgevers.

Heb je na het lezen van deze blog vragen of coaching nodig? Neem dan contact met mij op.

Ook werkgevers met een hart voor hun personeel ontmoet ik graag.

Deelnemen aan een kosteloze Skype Inspiratie sessie?

Dankjewel voor het lezen.

Warme groet,

Regina

Bron: Image met dank aan Gail Gastfield

OVER DE AUTEUR

Mijn naam is Regina van Amson. Een tijd geleden zag ik een poster van een Surinaamse vrouw met daarboven de tekst: “UMA NO ABI FADON”. Dit betekent: “Een vrouw is niet klein te krijgen”. Ik herken mezelf in die tekst. Nu zet ik mijn kennis en levenslessen in om jou te inspireren het heft in eigen handen te nemen.
Op dit platform deel ik mijn diensten en vind je artikelen over mij onder het menu “Blogs”.
Ik ben maatschappelijk bewogen en steun diverse goede doelen.  Met mijn donaties wil ik bijdragen aan een mooiere wereld.